311

fot. Łucja

Hm, cóż, owszem, brak lustra może nieco utrudnić... z drugiej strony, chyba czasem lepiej nie wiedzieć!

Poranek jest późnym, długim, leniwym. Wyciągam moje muffiny z jabłkami, przygotowuję kawę według pięciu przemian, jeszcze wyjmuję kawówkę. Cieszy mnie to dogadzanie nam, śmiech, który niesie się tak daleko, słońce, rozkosznie grzejące kark.
Planujemy góry, ale kiedy od gospodarza chaty słyszymy o niedalekiej łące z widokiem na Tatry, iskra przeskakuje do mnie i do Doroty, wymieniamy spojrzenia...

... zabieramy maty, piwa, aparaty i idziemy - najzwyczajniej - odpocząć.

I to jest najlepsze miejsce dla nas. I dla niej, i dla mnie.
To jest miejsce, w które się ucieka, zamykając oczy po stresującym dniu w pracy. O którym się czasem śni, do którego się chce wracać, które od razu jest MOIM. Moim i JEJ.
Słychać tylko dzwonki.
I nas, bo krótko wytrzymujemy w ciszy.
Cudowne poznawanie się bez zadawania pytań, zdejmowanie tych różnych warstw, skorupek. Zbliżanie się do siebie z pewnością, że ona zrozumie.
Dorota dopełnia chwilę muzyką, można przy niej odlecieć - zresztą, chyba to właśnie trochę robimy.

Wracamy przy zachodzie słońca, piękno aż kiczowate, tu uśmiech nikomu nie schodzi na dłużej z twarzy.

Wszystko jest WŁAŚCIWE. Jest wystarczające, jest zgodne z potrzebą... to brzmi chyba trochę sucho, ale jest właśnie tak.
ognisko
gitara
kiełbasa spalona w sam raz
limonówkacytrynówkamiętówka
jakiś sos pomidorowy i jakaś soczewica
niebo do wynajęcia
jakiś drewniany próg
księżyc
księżyc
księżyc
ciepłe koce

Wszystko właśnie tak, jak ma być.